welkom

Op voorbereiding naar Pasen moest ik denken aan een uitspraak welke hier wel op de plek is.

PASEN DAT IS PASSEN IN GODS PLAN

Vanuit God’s Liefde bezien Past ieder mens in God’s Plan. Maar de praktijk leert ons dat niet alle mensen Jezus in hun leven toelaten. Dat leert mij dat er iets, diep menselijks zit in het afdwalen. Zoals schapen de herder uit het oog verliezen en hun eigen weg gaan, zo verliest ook de mens keer op keer het zicht op God. Niet altijd uit opstand, soms gewoon uit gemak, uit vermoeidheid, uit zelfvertrouwen. Maar wat begint als een kleine bocht, weg van het pad, eindigt vaak in een duister woud van schuld, verwarring en eenzaamheid.

De Bijbel is helder: “Wij allen dwaalden als schapen, wij keerden ons ieder naar zijn eigen weg” (Jesaja 53:6). Die woorden treffen, want ze zeggen niet: sommigen, maar wij allen. Afdwalen is geen uitzondering, het is ons patroon. En zonde is niet alleen wat wij doen, maar ook waar wij voor kiezen als we God vergeten.

Maar het evangelie begint precies daar: in ons afdwalen. Want het vervolg van Jesaja’s woorden is even scherp als troostvol: “Maar de HEERE heeft de ongerechtigheid van ons allen op Hem doen neerkomen.” Jezus ging ons achterna, daalde af in onze verlorenheid, en droeg onze schuld. Hij is niet gekomen om de brave mensen te belonen, maar om de verlorenen te redden.

Dus hoe diep het dal ook is waarin je je bevindt, hoe ver je ook bent afgedwaald — weet dat de Goede Herder je zoekt. Niet om je te straffen, maar om je op de schouders te nemen en naar huis te dragen. Zijn stem klinkt nog steeds: “Kom naar Mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.” (Mattheüs 11:28)

Ons zondige afdwalen is echt. Maar Gods genade is echter.

Heeft u vragen of wilt u iets met ons delen dan horen we dit graag!

Kan ik U nog wel ontvangen en wilt Gij nog wel ontmoeten?

Een kerkelijk liturgische kleur is paars. Een prachtige kleur wat mij doet beseffen om eens dieper na te denken over Advent. Het zegt mij; ‘Sta eens even stil’. ‘Kom eens even tot jezelf’. Maar dat is niet het hele verhaal. Advent wil ook zeggen; ‘Kom tot inkeer, zoek eens de stilte op, kun je nog ootmoedig en ernstig zijn’.

Of dompelen we ons onder in de jungle van het wereldse kerstgevoel. Hoewel dit voor sfeer, plezier en zelfgerichtheid zorgt, moet je je toch eens afvragen of ‘Paars en Glitter’ wel te vermengen zijn. En dan bedoel ik niet de sfeer van dit alles, maar wat er in je hart omgaat wanneer we stil staan in ootmoed voor de (nu nog lege) kribbe. Kunnen we ons nog bezinnen op wat wij lwerkelijk willen of kunnen vieren?